Ik zal eerlijk zijn: na wekenlang non-stop typen heb ik hier echt geen zin meer in. Ik zit met mijn laptop op de bank en ben eigenlijk meer geïnteresseerd in de snor van Ron Swanson (Parks and Recreation is zo leuk) dan in mijn lege document. Maar oké, omdat er nou eenmaal een deadline is:
Afgelopen week heb ik de concept eindversie van mijn scriptie over de gaswinning en aardbevingen in Groningen ingeleverd. Dat klinkt als heel wat (waarschijnlijk vooral vanwege het woordje ‘eind’) en mijn lieve vriendje kan het dan ook niet laten om het de hele tijd een ‘mijlpaal’ te noemen. Ondertussen ben ik door z’n werk getrakteerd op bonbons en belde z’n moeder om me te feliciteren. De realiteit is dat er nog niet zoveel te vieren is: voor hetzelfde geld ben ik nog drie maanden aan het verbeteren.
Maar hoewel dat conceptscriptietje dus geen échte mijlpaal is, is het wel een goed klein mijlpaaltje om mee te oefenen. 2014 ligt voor me als een enorm uitgestrekt snelwandeltraject waarin ik de ene na de andere mijlpaal ga passeren. Te beginnen met een beslissing over mijn huurcontract: verlengen we deze met een half jaar (en kies ik er dus voor het risico te lopen dat ik elders een baan vind, maar vast zit aan Groningen) of laten we hem eind februari aflopen (en kies ik er dus voor dat ik vanaf maart ergens een huis moet zoeken zonder enig idee van waar dat dan moet zijn)? Waar wíl ik eigenlijk wonen? Doemdenkend als ik ben verwacht ik over een half jaar in Middelburg te wonen, met een baan in Heerenveen, terwijl mijn vriend in Enschede woont en mijn vriendinnen in Amsterdam. Lekker forenzen.
Naast deze persoonlijke ijkpuntjes in het leven van een 23-jarige filosofiestudent gaan in 2014 ook echt belangrijke mijlpalen gepasseerd worden. Voor veel Groningers is het de komende weken erop of eronder: wat gaan de onderzoeken van minister Kamp aantonen en wat gaat hij vervolgens besluiten? De beslissing komt steeds dichterbij en in Groningen is te voelen dat een besluit ook nodig is, zowel aan de trillende bodem als aan de trillende burgers. De bekendmaking van het feit dat er nog nooit zoveel gas is gewonnen in Groningen als in 2013 heeft voor veel onrust gezorgd. Tot nu toe zijn demonstraties boos, maar beschaafd van aard. Hier en daar wordt echter wel de angst geuit dat beschaafd zijn moeilijk vol te houden blijft als de situatie niet snel verandert. Waar sommigen ludiek oproepen tot het stichten van een onafhankelijke republiek Groningen, zijn anderen bloedserieus over minder vreedzaam protest.
Wat ik vrees – onthoud: ik ben een doemdenker – is dat de mooie plannen van de commissie Meijer voor een nieuwe toekomst voor Groningen een halfslachtige (goedkopere!) invulling krijgen, dat er een uitkoopregeling komt voor mensen die weg willen uit Groningen (niets is immers zo goed voor een krimpgebied als vertrekkende inwoners!) en dat symbolisch wat aan de gaskraan gedraaid gaat worden. Als mensen dan vragen om fundamentelere oplossingen, zal minister Kamp laten weten dat daar nog meer onderzoek voor nodig is. Eind 2014 kan de discussie dan opnieuw gevoerd worden.
Wat ik hoop is dat 2014 het jaar wordt waarin de belangrijke discussie naar de afweging van verschillende waarden gevoerd gaat worden: kan nationaal economisch belang tegen lokale veiligheid opwegen en zo ja, in welke mate en onder welke voorwaarden?
God, wat ben ik blij dat ik alleen maar hoef te besluiten of ik mijn huurcontract verleng…
Een column door Anna Herngreen
