Medelijden heb ik met Albert. Onze trouwe roddelnicht heeft vast een paar heftige telefoontjes met John de Mol verricht, waarin John, de grote baas van commercieel Nederland, heeft benadrukt dat Albert niet weg kwam met zwijgen over zijn echtelijke perikelen. Zou Albert na die zware avond waarin hij op RTL Boulevard tussen half zeven en half acht het buitenechtelijke seksleven van zijn Onno uit de doeken moest doen, thuis zijn gekomen in een groot leeg huis om vervolgens in te storten voor een tranentrekkende RomCom?

Seks is een “hot topic”. Niet alleen onder de mainstream RTL4 kijkers, maar ook literair en hoogopgeleid Nederland weet altijd te boeien met verhalen over seks. Onlangs riep Arnon Grunberg in zijn dagelijkse voetnoot in de Volkskrant nog op tot een soort pandapunten meldpunt. Een punt dat je ontvangt voor een week, of voor de wat minder fanatieke spelers, maand seksuele onthouding. Kent u het programma 40 dagen zonder seks nog? Zoiets is het, maar dan krijg je er geen beloning voor. Want hoewel pandapunten klinken als koopzegels van de Plus of eftelingpunten van de Albert Heijn, kun je pandapunten niet inruilen voor iets leuks en gratis. Pandapunten verbloemen een impliciet, vaak negatief, oordeel over het gebrek aan seks en daarmee een gebrek aan seksualiteit, aantrekkelijkheid en maatschappelijk succes. Een pandapunt is een troostprijs.

Onze relatie tot seks is geen gemakkelijke. Zo concludeerde ook Sunny Bergman in haar documentaire Sletvrees waarin ze betoogde dat er nog wel wat af te dingen was aan de ons vrouwen beloofde seksuele bevrijding. Want hoe kunnen we nou seksueel bevrijd zijn als seks een oordeel oplevert? Nou wil ik niet betogen dat alleen vrouwen lijden aan een gebrek aan seksuele bevrijding. Want hoe vermoeiend moet het voor een man zijn pas “stoer” en “mannelijk” te zijn, als hij eindelijk weer een paar meisjes in zijn bed heeft weten te krijgen? Eigenlijk zei de beroemde filosoof Foucault het al, denken over seks is cultureel bepaald. De discours bepaalt wat wij mensen als “normaal” en “natuurlijk” beschouwen. Seks is niet privé, maar een zeer maatschappelijke aangelegenheid.

Wat de seksuele bevrijding in de jaren ’60 dus vooral heeft gedaan is seks, wat ik overigens niet op een lijn wil brengen met seksualiteit, aantrekkelijkheid of succes, in de openbaarheid en publieke ruimte brengen. Wat heden ten dage niet inhoudt dat we seks mogen laten zien, maar moeten laten zien. Zo kun je tegenwoordig voorgesteld worden als “het meisje dat hij kent omdat hij er een keer mee geneukt heeft”. Of worden er in almanakken (jaarboeken, red.) zoen- en seksnetwerken gepubliceerd, zodat je precies kunt zien wie het met wie heeft gedaan. Ook weten je vriendinnen precies hoe groot hij geschapen is en weten je vrienden wat zij in je oor kreunde toen ze klaarkwam. Maar goed, dat mag allemaal in de naam van de grote bevrijding!

Nou ben ik zelf niet heiliger dan de paus, en mijn (on)oplettende omgeving ook niet. Zo ontving ik laatst een pandamuts van mijn huisgenoten omdat ze zich “zorgen maakten over mijn seksuele leven”, heb ik intens genoten van het drama rond Albert en Onno door op de beruchte dag tienmaal mijn Nu.nl/achterklap te refreshen en weet ik meer uit andermans ervaring dan uit mijn eigen ervaring welk formaat geslacht menig man in de kroeg met zich meedraagt. Kortom, ik wil niemand belasten met een moreel of traditioneel betoog over de dramatische gevolgen van de seksualisering van de maatschappij door te beargumenteren dat we per direct afstand moeten doen van enige kennis over andermans seksleven.

Maar ondanks dat ik niet de jaren ’60 wil evalueren door de gevolgen voor onze generatie te bespreken, zou ik het hedendaagse seksuele klimaat geen bevrijding willen noemen. Want waar Sunny spreekt over sletvrees, ontwikkelt onze generatie misschien een lichte vorm van seksvrees. Waar ik niet de angst voor seks an sich bedoel, maar wel een angst voor de maatschappelijke verwachtingen en oordelen die er mee gepaard gaan. Misschien is seksuele bevrijding niet meer dan het geld en de kennis hebben om bij een redelijk anonieme internetwinkel als Wehkamp.nl of Bol.com een vibrator of dvd-box porno te bestellen en die in een nietszeggende grijsbruine verpakking te laten bezorgen op een druilerige maandagochtend alsof het ook een studieboek zou kunnen zijn. Wat vind jij Albert?

Een column geschreven door Hannah Achterbosch