Tweedejaarsstudent Manon Veenstra stelde na de coronamaatregelen quarantaine-prioriteiten. Die zijn niet altijd in overeenstemming met wat normaal gesproken op de eerste plaats komt te staan, maar is gebrek aan drukte dan nu een reden om tijd te vinden, of juist tekort te komen? 

Mijn prioritijden

Eerlijk gezegd weet ik niet zo goed wat ik van het jaar 2020 had verwacht, maar zeker niet dat ik noodgedwongen al mijn tijd thuis zou spenderen. Nu we ongeveer anderhalve maand met elkaar (maar eigenlijk zonder elkaar) in quarantaine zitten, ben ik tot een ontdekking gekomen. Aangezien we nu allemaal zeeën van tijd zouden moeten hebben, en door de lichte peer pressure van Geertje om een stuk voor de SoAP te schrijven, leek het mij een goed idee om deze ontdekking te delen. 

Het begon allemaal toen ik me realiseerde dat ik, na een week zonder verplichtingen, nog steeds niet had gereageerd op een belangrijke e-mail. Dit is geen nieuw fenomeen voor mij, aangezien ik de ongelukkige gewoonte heb om alleen mijn inbox te checken als ik een leuke e-mail verwacht, zoals de felbegeerde mail met het bericht: uw bestelling is onderweg. Hierdoor gebeurt het nog wel eens dat ik e-mails pas zo laat lees, dat het dan haast onbeleefd is om er nog op te reageren. Maar omdat we in deze anderhalvemetersamenleving nergens heen hoeven en kunnen, heb ik elke dag genoeg tijd om op mijn mailtjes te reageren. Afgelopen week heb ik geen voet buiten de deur gezet, dus hoe kon het dan dat ik hier nog steeds niet aan toe was gekomen? 

Maar dan bedenk ik me dat het antwoord op deze vraag vrij simpel is. Veel van mijn tijd is namelijk opgegaan aan het leren van Spaans en het uit mijn hoofd leren van alle staten van Amerika en het uitkijken van de vier verschillende series op Netflix, waar ik allemaal tegelijk mee was begonnen. Mijn nieuwe bezigheden zijn dan misschien niet allemaal per definitie nutteloze zaken, ze hebben zichzelf wel tot prioriteit weten te promoveren. Daardoor staat mijn e-mail alsnog zielig digitaal stof te verzamelen in mijn verwaarloosde inbox. 

Ik merk dat ik niet de enige ben met een nieuwe tijdsindeling. We lijken met z’n allen massaal onze tijd anders te besteden. We pakken oude hobby’s weer op, proberen iets nieuws, ruimen ons hele huis op, werken aan onze summer bodies (niet nodig, zomer is gecanceld), lezen eindelijk dat ene boek waarvan we al drie jaar op de tweede pagina zijn blijven steken en nemen weer contact op met mensen die we al heel lang niet meer hebben gesproken, maar stiekem toch een beetje missen. En wie kan het ons kwalijk nemen? Er wordt altijd gezegd dat tijd ons meest waardevolle bezit is en opeens lijken we er meer van te hebben dan ooit. Het is dan ook niet gek dat we onze tijd nu anders indelen. Onze ‘normale’ prioriteiten komen hierdoor tijdelijk op de tweede plek te staan, maar volgens mij zijn we het er al over eens dat dit ook geen normale tijden zijn. 

In mijn geval is echter niet alleen de onschuldige e-mail de dupe van mijn nieuw gevonden quarantaine-prioriteiten. Zo moeten de lieve mensen die de moeite nemen om mij een Whatsappje te sturen nog altijd 3 tot 5 werkdagen wachten tot ze een reactie van mij krijgen (excuses hiervoor).  En ook de essays, die het bewijs vormen dat de universiteit nog wel degelijk een factor in mijn leven is, moeten geduldig op mijn aandacht wachten. Mijn ontdekking is dan ook: nu ik eindelijk tijd heb voor alles wat ik altijd uitstelde, vind ik nieuwe manieren om er niet aan toe te komen. Ik hoor het graag als iemand weet hoe ik dit talent in mijn CV kan verwerken. Blijkt dus dat mijn (normaal vrij drukke) schema niet de oorzaak is voor mijn uitstelgedrag, maar dat ik zelf het probleem ben. Who would have thought?

Manon Veenstra