Met de grote hoeveelheid vrijgekomen tijd kan het moeilijk zijn om te stoppen met het verslinden van de ene serie na de andere. Zo keek Rieneke Dalmolen afgelopen weken naar realityprogramma’s vol vrouwen met een groot incasseringsvermogen en veel aandacht voor hun eigen uiterlijk. Het kijkt lekker weg, maar is zo’n beeld van vrouwen wel in lijn met de nieuwe golf feminisme? Rieneke vraagt zich deze week in Vanuit Huisman af wie dat moet bepalen.
Vrouwen bepalen
Een paar weken geleden heb ik een persoonlijk dieptepunt bereikt. In minder dan 48 uur heb ik een volledig seizoen van het befaamde programma Ex on the Beach Double Dutch verslonden. Eén van mijn grootste ergernissen aan het programma is de karakters van de vrouwen die deelnemen. Wat mij opviel, is dat ze ontzettend veel pikken van mannen en dat ze naar mijn mening te koop lopen met hun lichaam. De vrouwen worden letterlijk gezien als wandelende borsten en billen en over een persoonlijkheid wordt amper gesproken. Hoe vermakelijk het programma ook is, het maakte mij boos dat deze vrouwen niet voor zichzelf opkwamen. Toen ging ik nadenken. Wat maakt het nou eigenlijk uit dat vrouwen zich willen identificeren met hun lichaam in plaats van hun hersenen? Het is natuurlijk niet aan mij om voor hen te bepalen hoe zij zich moeten gedragen.
Wat je moet bedenken is dat het feminisme sinds de tweede feministische golf in de jaren ’60 ontzettend is opgekomen. Feminisme is een verzamelnaam voor maatschappelijke en/of politieke stromingen of bewegingen die ongelijke verhoudingen tussen man en vrouw kritisch bekijken en streven naar vrouwenemancipatie. En dat laatste, daar wil ik het over hebben. Want in hoeverre moeten vrouwen emanciperen? Of kunnen we dit wel voor vrouwen bepalen? Begrijp me niet verkeerd, ook ik ben voor de werkende vrouw, gelijke lonen en als vrouw dezelfde rechten hebben als een man. Maar ik kan niet voor iedere vrouw bepalen of zij dat ook wil. Dat kan ikzelf niet, en dat kunnen een miljoen vrouwen bij elkaar niet.
Tegenwoordig wordt er steeds meer van je verwacht als vrouw; bijvoorbeeld dat je aan het werk gaat en dat je naast de man ook zorgt voor een groot deel van het inkomen in een huishouden. Toch zullen er vast en zeker vrouwen zijn die dit niet willen, maar door de sociale druk het idee krijgen dat zij dit moeten. Hiermee bedoel ik dat vrouwen die graag huisvrouw willen zijn, ervaren dat het sociaal minder geaccepteerd wordt om huisvrouw te worden. De term huisvrouw heeft op zichzelf al een negatieve sfeer om zich hangen. Het woord huisvrouw gaat vrijwel altijd gepaard met een ‘maar’. Denk hierbij aan ‘Oh, heeft Grietje het druk? Zij is toch maar huisvrouw?’ of ‘Maar huisvrouw zijn kan toch iedereen?’. Terwijl het zijn van een huisvrouw ook hard werken is. Ik vind het persoonlijk al lastig om mijn stapel schone kleding in mijn kast te doen: waarom opbergen als je die stapel in een week weg kan werken door de schone kleding opnieuw te dragen? En dat is alleen nog maar mijn eigen was. Het bestaan van een huisvrouw is niet perse makkelijker dan dat van de werkende vrouw. Ook dit kun je niet voor een ander invullen.
Ik betrap mezelf erop dat ik ook bij andere kijkcijferkanonnen me afvraag waarom de vrouwen niet het heft in eigen handen nemen. Denk hierbij aan programma’s als Temptation Island of Love Island. Het zijn nu eenmaal programma’s die we allemaal heerlijk vinden om te kijken. Daarom rust mij het volgende: doe lekker je ding als vrouw. Als jij wilt pronken met je boezem en je achterwerk, of de beste huisvrouw allertijden wilt worden, dan is daar niets mis mee.
Rieneke Dalmolen
