Erg vervelend: van die mensen die alleen van onontdekte bandjes houden en gruwelen van alle muziek die ‘commercieel’ is. High culture in plaats van volksvermaak. Authenticiteit, oprechtheid, zonder concessies aan het grote publiek, met een baard en een nep Brits accent. Zooo avant garde, joh.

Kan ik ook erg waarderen hoor, muziek die niet meteen heel makkelijk is om te horen. Het is erg fijn om je gehoor soms wat uit te dagen. Dingen die niet direct pleasen zijn vaak des te meer de moeite waard. Maar de kwaliteit van dit soort muziek doet niets af aan het belang van andere, gruwelijk commerciële, muziek. En dat laatste lijkt vaak wel het oordeel: als iets de top 40 bereikt is het niet meer interessant.

Nou ben ik van mening dat enkele van de meest interessante ontwikkelingen in de muziekwereld zich juist in de top 40 afspelen. Denk bijvoorbeeld aan Lady Gaga die verwarring sticht door super commercieel, enorm top 40 en daarnaast verschrikkelijk grensdoorbrekend en artistiek zijn. Verkleed als man of als gigantische biefstuk struint ze awardshows af. Haar nieuwe album is volgens Rolling Stone een link van “gallery culture and radio heaven”. Ondertussen staat haar beeltenis, gemaakt door Jeff Koons, wijdbeens op de cover van het album en verdient ze miljoenen met haar hitjes.

En wat geniet ik van Jay-Z, ooit drugsdealer in Brooklyn, nu multimiljonair en vriend van Obama. Hij rapte zes uur lang zijn nummer Picasso Baby in de Pace Gallery in New York. Een stukje ‘performance art’ dat uitmondde in een videoclip. “I want a Rothko, no I want a brothel.”

Nog leuker zijn top 40 artiesten die controversiële politieke standpunten populair maken. Dan heb ik het niet over een Michael Jackson-achtige “it doesn’t matter if you’re black or white”, maar over echt spannende standpunten. Dan heb ik het over Macklemore en Ryan Lewis die met het nummer Same Love voor het homohuwelijk pleiten. En dat dat nummer dan 21 weken in de billboard hot 100 van de conservatieve Verenigde Staten staat. Overigens zijn dit artiesten die zonder platenmaatschappij zijn begonnen (hoe indie!) en alsnog een megapubliek vol gillende tienermeisjes bereiken; zijn ze nou nog cool of horen ze in het hokje commercieel en mainstream?

En dan heb je nog Lily Allen met haar enorm sarcastische en feministische videoclip bij het nummer Hard out here, waarin ze danst voor grote ballonnen met de tekst “Lilly Allen has a baggy pussy” (een parodie op Robin Thicke’s “Robin Thicke has a big dick”). Op Twitter woedt een heftige discussie over welke vorm hedendaags feminisme aan moet nemen: kunnen we parodiëren op de heersende seksistische muziekindustrie zonder onze geloofwaardigheid te verliezen? Is het gebruiken van je seksualiteit nou het reduceren van de vrouw tot lustobject, of juist een manier om je vrouwelijke kracht te gebruiken? “Forget your balls and grow a pair of tits”.

Dit zijn erg belangrijke discussies, en hoe mooi is het dat deze zich afspelen in de top 40-twitter-youtube-facebook wereld van jongeren en niet alleen in kwaliteitskranten en literaire clubjes.

Of kijk naar Miley Cyrus, die de wereld rond ‘twerkt’, zichzelf betast met schuimrubberen vingers, aan timmergerei likt en roept dat ze de tijd van haar leven heeft: “It’s our party, we can do what we want to!”. Sinead O’Connor stuurde haar een open brief met de boodschap dat het arme schaap zich niet zo moet laten misbruiken door haar platenmaatschappij en voor je het wist was er een enorme discussie gaande over de seksualisering waar jongeren mee te maken krijgen. Welk voorbeeld willen we tienermeisjes en -jongens eigenlijk stellen? Belangrijke vragen!

Ik ben klaar met underground en mainstream, het leukste is toch wat er gebeurt met de mensen die zich niets van dat onderscheid aantrekken.

Een column door Anna Herngreen